"Το ξημέρωμα"

Άλλο ενα ξημέρωμα αγγίζει τον ορίζοντα......αφήνοντας μια γλυκόπικρη γέυση απο την χτεσινή ένδοξη νύχτα μας.....
Η αγκαλιά σου καταφύγιο του φόβου μου,το φιλί σου η δίοδος στην απελευθέρωση του,το κορμί σου, η απόλυτη είσοδος στα πιο απόκρυφα μονοπάτια της ύπαρξης μου,ως το άγγιγμα των αστεριών....
Αυτο το ξημέρωμα...δεν είναι σαν τα άλλα....στέγνωσε η νύχτα πάνω στα δροσερά φιλιά μας,άναψε φωτιά ο πόθος πάνω στα κορμιά μας,εδόθη νοερά ο όρκος... μεσα απο τις σπίθες των ματιών μας που σαν αστέρια τρεμοπαίζαν, μια ακόμη έλευση....θα 'ρθει....οταν πια αυτο το όνειρο....ξημερώσει μια νέα αυγή....

~Νάντια Βαβάση~
©2014

"Ματωμένες στιγμές"

Στιγμές...ολες μεσα απο σενα...ολες για σενα....
Ταξιδέυω μεσα στα μάτια σου,στο βλέμμα σου,το σκοτεινο..
Ασε με,να ρίξω λίγο φως....στην ψυχή σου...δώσε μου το κλειδί να ξεκλειδώσω καθε ματωμένο σου συναίσθημα.....
Μα οχι,μην με φοβάσαι...οχι εμένα....εγω εγινα ενα με τη νύχτα για να σου χαρίσω τη μέρα της ψυχης μου....
Μα ναι,ακου τη φωνή μου τρεμει...για σενα...μα,ναι κοιτα τη ματια μου παγώνει απο σενα....ασε με να σε ζεστανω με το φιλί μου.....να σε τυλίξω με την αγάπη μου.
Να καθαρίσω με τα δάκρυα μου το αίμα της πληγής σου..ξερω διστάζεις,ξέρω πονάς γιατι με φοβάσαι...ομως ακου...εγω ειμαι...εσυ!..Θύμασαι που μου το 'πες;
Μεσα απο σενα ζω....δεν μπορω να σου κάνω κακό γιατι τοτε θα χαθώ κι εγω.....μεινε δίπλα μου,κοντά μου οπως τότε....και αυτες τις στιγμές μας....θα τις μεταμορφώσω σε ζωη,θα διώξω το σκοτάδι...δωσε μου όμως....αυτες τις στιγμές...για να σου χαρίσω όλη μου τη ζωη.

~Νάντια Βαβάση~
©2014

"Κι ομως σε νιώθω εχθρό"

~Κι όμως σε νιώθω εχθρό~

Τα ακροδάχτυλα μου αγγίζουν κάθε σπιθαμή του κορμιού σου...
Η ανάσα σου κοφτή στον λαιμό μου σαν κυνηγός και εγω το θήραμα...θες να με αφοπλίσεις,να με δέσεις με τις αλυσίδες του έρωτα...δεν παραδίνομαι...αντιστέκομαι σθεναρά, σαν πόλη πολιορκημένη που προσπαθεί την ύστατη στιγμή να σωθεί
....μα απο τι;
Απο τι απειλούμαι;δεν εισαι εχθρος,είσαι έρωτας μα...μήπως ο ερωτας ειναι εχθρός;
Αυτη η παράδοση μου θα γίνει και η δική σου υποταγή...
Υποταγή σε κάθε μου κίνηση,αίσθηση,παραίσθηση.
Κι όμως....
Σε νιώθω εχθρό...
Εχθρός της λογικής μου,της σκέψης μου...
Φίλος της ζωής...εχθρός του Θάνατου...στην κάθε Θεική ένωση μας...Εκεί που οι δείκτες της ζωής παγώνουν για να μας μεταφέρουν στην υπόσταση του αθάνατου,του αιώνιου...μόνο σε μια στιγμή....κι ομως σε νιώθω εχθρό.....ενω μου προσφέρεις ζωή,τη ζωή μου....μήπως η ίδια μου η ζωή ειναι ο δικός μου εχθρός;;

© Νάντια Βαβάση 2014